Een periode van ontspanning :)
Door: Ramon en Lianne
Blijf op de hoogte en volg Ramon en Lianne
22 September 2014 | Israel, Pardés H̱anna Karkur
Na het schrijven van onze vorige blog hebben we een afspraak gemaakt met Shalhevet, de dochter van Michal en Ralph (het amerikaanse echtpaar). Zij nodigde ons uit om op dinsdag de 16e naar haar toe te komen. Wij waren enorm enthousiast en onze vrije tijd na de vorige blog werd vooral gevuld met het bekijken hoe we erheen gingen reizen en wat we daar wilden gaan doen. Maar laten we even beginnen bij het begin.
Twee weken geleden begonnen we, zoals we hadden beschreven in een nieuwe groep, de groep van M. (de moeder van deze groep). Het was een hele andere groep dan onze eerste groep, de groep van P. (de moeder van deze groep). Groep M bestaat uit alleen jongens en de gemiddelde leeftijd lag een stukje lager dan groep P. Daarnaast waren de problematieken van deze kinderen iets minder ernstig dan de problematieken van groep P. Hierdoor waren de kinderen minder verlegen/afstandelijk en lukte het al heel gauw om leuk contact te leggen. De kinderen in groep M. zijn erg knuffelig, iets wat vooral Lianne heerlijk vind. Tijdens het film kijken of soms gewoon tijdens het spelen springt er spontaan een op schoot en soms als we een tijdje weg zijn geweest komen ze op ons af gerend om even te knuffelen. Helemaal geen vervelende switch dus :)
Woensdag was een redelijk standaard dag. We hebben gewerkt, even gechilld en weer gewerkt op de groep. M., de leider van deze groep houdt in tegenstelling tot P. helemaal niet van koken. Daarom kregen wij enorm veel vrijheid om leuke dingen met het eten dat we van de keuken hadden gekregen te doen: Vegetarische Nasi maken van normale rijst, een soort pasta-ovenschotel maken van pasta waar alleen tomatensaus doorheen geroerd is. Voor ons enorm leuk en de kinderen vinden het heerlijk :)
Op donderdag maakten we onze eerste 'echte' woede-aanval van een van de kinderen mee. Een van de wat oudere kinderen had zich 's middags niet goed gedragen en had als straf gekregen dat hij 's avonds al om 8 uur naar bed moest, zelfs al was hij de oudste en gingen de jongeren later dan dat naar bed. De hele dag had hij geprobeerd om onder zijn straf uit te komen door te huilen en te smeken en te beloven dat hij zich zou gedragen. Het legermeisje die de straf in overleg met M. had gegeven, bleef heel netjes en pedagogisch voet bij stuk houden en dat vond de jongen niet heel tof. Na een hele tijd heen en weer geschipper bemoeide M. zich er mee die tot die tijd het legermeisje de kans had gegeven om het zelf op te lossen. De jongen leek weer rustig te worden en we hadden niet zoveel problemen meer verwacht, waardoor M. naar een andere afspraak kon en ons 4en (de 2 legermeisjes en ons) alleen op de groep liet. Na het eten gingen we met de hele groep film kijken, terwijl het legermeisje de jongen op bed ging leggen. En het was heel gezellig. Tot we op een gegeven moment een harde klap hoorden en de jongen in kwestie boos zijn kamer uit kwam gestormd, met het legermeisje achter hem aan. Hij begon met stoelen te smijten, pakte de koffietafel en kiepte die om en ging naar de keuken, waar hij andere munitie ging zoeken. Gelukkig konden we echt als een team handelen, mede dankzij de sociale achtergrond van Ramon en mij. We lieten de legermeisjes (die nogal geschrokken waren, omdat zij dit nog nooit hadden meegemaakt) met de andere kids dealen, Lianne ging met de jongen naar zijn kamer en Ramon probeerde de kinderen binnen te houden, zodat ze de jongen niet via de ramen zouden opstoken. Het ging op zich redelijk, maar het lukte toch niet helemaal om het stil te krijgen, mede vanwege de taalkloof die Ramon en ik hadden. Een van de legermeisjes heeft toen de opperleidster gebeld, die er binnen een paar minuten was en het binnen nog een paar minuten voor elkaar had om iedereen op zijn bed te hebben liggen.
De volgende dag (vrijdag) was het bijna Shabbat en werd er niet heel veel meer gewerkt. Na het werken in de keuken, besloten Ramon en ik dat het tijd was voor een uitje met zn tweeen. We vroegen aan Ralph en Michal of we hun auto mochten lenen (iets wat ze al eerder hadden voorgesteld) en vertrokken naar Ceasarea. Officieel 10 minuten rijden, maar als je hier niet bekend bent, doe je er net als ons, gerust bijna een uur over :). Uiteindelijk hadden we het wel gevonden en na een heerlijk relaxte middag in een zee die aanvoelde als een warm bad, kregen we het op de terugweg wel voor elkaar om in 10 minuten terug te zijn. Toen we de auto terugbrachten hebben we Michal geholpen met de voorbereidingen voor Shabbat, waardoor we iets terug konden doen voor het lenen van de auto.
Omdat het een 'speciale' Shabbat was, gingen er veel kinderen naar huis. Er is echter een groep meiden die niet naar huis mag en zij zouden onder begeleiding voor Shabbat in ons huisje trekken. Resultaat: wij moesten onze spullen inpakken en voor het weekend in een ander huis trekken. Erg makkelijk was het niet, maar het scheen het beste te zijn, omdat ze bang waren dat de meiden aan de persoonlijke eigendommen van andere kinderen zouden zitten als ze in een officieel groepshuis gingen slapen. Dit klopte, aangezien ze nu in plaats van aan de eigendommen van de kinderen aan die van ons hebben gezeten :p Gelukkig is er niets kapot of kwijt, maar toen we op zondag terug in ons huisje kwamen waren onze shampooflessen of wasmiddelfles erg leeg.
Zondag en maandag hebben we nog gewerkt, maar dinsdag was het eindelijk zo ver! Om half 8 zaten we in de bus onderweg naar Binyamina, om via de trein naar Tel Aviv op de bus naar Jeruzalem te stappen. Alleen de route ernaartoe was al adembenemend en toen we er eenmaal waren wisten we niet waar we moesten kijken. Vanaf centraal station Jeruzalem moesten we nog naar ons slaapadres komen en toen we hulp vroegen aan de buschauffeur leek hij ons helemaal te begrijpen. Tot hij ons er bij een halte uit had laten stappen en we 100% zeker waren dat we NIET bij de goede halte waren. Toen begon het zoeken en kwamen we er meteen achter dat Jeruzalem inderdaad op een berg ligt :) #zerekuiten. Uiteindelijk waren we bij Shalhevet aangekomen, die op dinsdag vrij was en ons daardoor een dagje door Jeruzalem en de oude stad kon rondleiden. Het is bijna niet te doen om de week die we in Jeruzalem hebben gehad helemaal te beschrijven, maar het was historisch, estetisch, leerzaam en ook lekker toeristisch.
We hebben onder andere door de ondergrondse tunnels van Hizkia (met water erin :p) en Herodus gelopen, zijn bij de opgravingen van de Stad van David geweest, hebben over de oude muren rondom het oude stadsgedeelte gelopen, zijn natuurlijk bij de klaagmuur geweest en hebben ook veel lol gehad in het nieuwe gedeelte. Shalhevet bracht ons bijna elke avond naar een ander plekje waar je als toerist nooit zou komen om te eten of wat te drinken. We zijn op vrijdag bij de Shuks geweest (een hele grote, drukke markt) en hebben hele bizarre ijssmaken op (denk aan Saffraan, Basilicum en Wasabi), die enorm lekker waren. Zaterdag zijn we begonnen met picknicken in een vallei op zo'n half uur lopen vanaf Shalhevet (op Shabbat rijden er geen bussen of trams) en vanuit daar zijn we met een vriendin van Shalhevet naar een bergbron buiten Jeruzalem geweest. Het was enorm tof: eerst een stuk rijden en toen op onze slippers een meter of 70 behoorlijk steil klimmen om vervolgens in onze kleren in ijskoud water te plonzen. We moesten natuurlijk ook nog terug, wat we maar op onze blote voeten hebben gedaan (dat was veiliger, omdat je dan meer grip hebt en het beter voelt als het grind gaat schuiven).
Uiteindelijk zijn we zondagochtend nog een keer de muren op geweest met Bart Repko (heel tof) en zijn we toen op het gemak terug gaan reizen naar Neve Michael. Hier werden we letterlijk met open armen ontvangen door zowel de kinderen als de staff. Dit voelde wel erg fijn, omdat we daardoor echt het gevoel hadden dat we waren gemist.
Vandaag hebben we weer gewerkt, als is het deze week een beetje anders dan normaal. Komende woensdagavond start Rosh Hashana, het joodse oud en nieuw. In tegenstelling tot Nederland gaat Rosh Hashana bij de Joodse mensen niet om feesten, drinken en oliebollen. Rosh Hashana is hier een periode van bezinning, terugkijken op het afgelopen jaar en vergeving vragen aan de mensen die je hebt gekwetst. Rosh Hashana wordt net zo gevierd als een Shabbat, wat dus inhoudt dat er vanaf woensdagavond tot en met zaterdagavond niet meer mag worden gewerkt en dus ook niet gekookt. Tot en met woensdagavond draait het er dus ook om om zoveel mogelijk eten klaar te maken, zodat er genoeg te eten is tijdens deze dagen. We weten nog niet helemaal hoe we Rosh Hashana gaan spenderen, of we bij Ralph en Michal zijn of op Neve Michael, maar zeker is dat we veel vrije tijd hebben. Mochten jullie dus zin hebben om te skypen of te facetimen, mogen jullie het laten weten, want we zijn beschikbaar!
Wat we nog heel belangrijk vinden om te vertellen is dat het sinds de vorige blog een stuk beter gaat met het slapen van Lianne. We willen de mensen die hiervoor hebben gebeden daarom ook erg bedanken en vragen of ze op jullie gebedslijstje mag blijven staan.
Mochten jullie nou aangestoken zijn door onze verhalen over Neve Michael en wil je ook helpen, maar ben je niet in de mogelijkheid om vrijwilligerswerk te doen, kan dat alsnog. Neve Michael draait voor een groot gedeelte op giften. Als je een mailtje stuurt naar Hava Levene (hava@nevemichael.com) en daarin meldt dat je via ons bij Neve Michael bent gekomen en wilt helpen, dan laat zij je weten hoe je dat kunt doen :)
Heel erg bedankt voor het lezen en tot de volgende blog :)
ps. als jullie nog tips hebben voor het blog gewoon laten weten hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley