En dat was de 1e maand!

Morgen is het precies 1 maand geleden dat we op het vliegtuig stapten en aan ons grote avontuur begonnen. Tijd om eens terug te kijken op de afgelopen week en vooruit te kijken naar de komende 4 maanden!

Na ons laatste blog is er best wel het een en ander gebeurd. We merken echt dat het mega goed is geweest om ervoor te kiezen om een langere tijd in Neve Michael te blijven. Later zullen jullie lezen waarom, want we beginnen bij het begin (dat houdt het een beetje overzichtelijk)

Dinsdag was Lianne nog geveld door de laatste tekenen van HET SNOT, Ramon was aan het werk in de keuken en werd volledig afgebeuld xD 's Ochtends alles koken en klaarzetten voor 160 kinderen (+nog een hoop begeleiders en medewerkers van het terrein) en na het middageten alle borden, bekers, bestek en andere spullen van dezelfde personen weer afwassen en opruimen. De kinderen zijn er om 13.30 en de werkdag houdt in de keuken op om 14.30/15.00. Dat houdt in dat je dus ongeveer een uur hebt (het liefst minder) om alles af te wassen, op te ruimen en de keuken een beetje in normale staat achter te laten. En omdat Lianne nog geveld was, moest Ramon dit doen met de hulp van twee jongetjes die hier wonen. Heel lief van ze, maar net iets minder praktisch als iemand die ook weet wat er moet gebeuren zonder dat je het eerst met handen en voeten duidelijk moet maken.

Gelukkig was Lianne haar weerstand best wel goed en was ze woensdag weer klaar voor de start. Het zelfde werkritme als dinsdag was er, met een klein verschil tussen ons en de rest van het keukenpersoneel. Rond een uur of 4 zijn alle kinderen namelijk weer terug uit school en is het de bedoeling dat er met hen wordt buitengespeeld of huiswerk wordt gedaan en we vervolgens met hen op de groep eten. Mega leuk, want het is goed voor de relatie met de kinderen, maar dat maakte het tot een werkdag van 7-15 en van 16-20, wat voor ons beiden behoorlijk intensief was, zeker met het idee dat dat 5/6 dagen per week zou zijn. Daarom hebben we op woensdag met Daniel afgesproken dat we voortaan om 8 uur beginnen en dan tussen 12 en 13 pauze hebben, zodat we wel even de mogelijkheid hadden om bij te komen :) Met dit ritme is het nu ook mega goed vol te houden.

Op donderdag beginnen de voorbereidingen van de Shabbat. Er worden 'shabbat-overlevings-pakketten' gemaakt, er wordt extra en extra lekker gekookt en het is vaak een drukte van jewelste. Ook deze donderdag was dit zo, maar wij hadden alleen de vaste overtuiging dat het woensdag was. Dit deed ons beseffen dat de tijd hier echt voorbijraast. Smiddags, na ons werk gingen we even naar de supermarkt. Dit was de eerste keer dat we echt samen (zonder andere mensen) buiten Neve Michael waren. Het was een kwartiertje lopen naar het centrum van Pardes Hanna, maar het voelde echt als een uitje. Dit gevoel gecombineerd met het die dag verkregen besef dat de tijd heel snel gaat, deed ons besluiten om al onze kaarten en toeristische boekjes tevoorschijn te toveren en het huwelijksreis-gedeelte van dit avontuur te gaan plannen. Alle plaatsen die we wilden bezoeken werden omcirkeld en we begonnen al een beetje met informatie over bijvoorbeeld de nationale parken in Israel (dat zijn er dus 65!!) te zoeken.

Op vrijdagochtend hoefden we maar kort te werken. Toen we klaar waren en we nog even na zaten te chillen met het team, werd er ons verteld dat we 'niet op onze groep konden eten', dus dat we 'in de grote eetzaal moesten eten'. Wij begrepen het niet helemaal, dus vroegen op onze groep om uitleg. Toen bleek het dus eigenlijk zo te zijn dat ze hadden moeten zeggen: 'de groep heeft niet genoeg eten gekregen om jullie te voeden', zodat 'je kunt helpen in de grote eetzaal'. Aangezien Vrijdagmiddag en zaterdag onze enige echt vrije momenten zijn, waren we het hier niet echt mee eens, zeker omdat het op een beetje lullige manier werd gespeeld/gecommuniceerd. Het was niet echt verplicht, maar het was wel zo dat als we in de grote eetzaal zouden zijn, we daar niet alleen zouden komen om te eten. Het leuke was, toen we die middag op bezoek gingen bij het Amerikaanse stel (die van New York) werden we prompt uitgenodigd om Shabbat zowel vrijdagavond als zaterdag bij hen te vieren! Extra leuk puntje: 3 vd 4 dochters waren er ook en aangezien die ook amerikaans zijn, spreken ze goed engels en was er een enorm leuke klik. Een van de dochters woont in Jeruzalem, en zij nodigde ons uit om binnenkort bij haar te komen slapen, zodat we Jeruzalem in meerdere dagen konden bezoeken, in plaats van steeds een dag en heen en weer reizen of te moeten betalen voor overnachting in een hostel!

Zondag, maandag en vandaag hebben we gewoon gewerkt, maar na het werken hebben we vooral veel plannen gemaakt voor de reizen die we willen gaan maken. Binnenkort gaan we dus naar Jeruzalem, we zijn van plan om met Rosh Hashana voor een paar dagen met een huurauto naar het zuiden van Israel te gaan. Sowieso willen we naar Eilat om daar te snorkelen in het koraalreservaat en dan langs allerlei plekken en nationale parken in het zuiden. Zo is er op de donderdagen een Bedoeinen-markt in Be'ersheva en zijn er veel bergen, kliffen en canyons in dat gedeelte van het land. Met Sukkoth willen we een paar dagen naar Akko gaan, omdat er dan allemaal festivals zijn en het een enorm gezellige boel schijnt te zijn. Naast deze plekken zijn we ook nog van plan om naar Haifa, Joppe (bij Tel-Aviv), Tiberias, de evangelische boog (de noord-oost kant van het meer van Galilea) en Nazereth en Bethelem te gaan. Als het lukt willen we ook nog naar de Golan hoogte, maar aangezien het in het noorden op dit moment wat onrustiger is dan in het zuiden, wachten we daar nog even mee.

In de afgelopen week zijn er naast alle normale dingen ook nog een hoop dingen gebeurd die ons echt bemoedigen en ons het gevoel geven dat we het hier goed doen. Zo komt er al sinds vorige week elke dag een jongetje naar ons toe, met zn begeleider om ons te begroeten in het engels. Dat wilde hij blijkbaar heel graag leren, dus wij vonden het alleen maar erg leuk. Sinds eergisteren kwamen we er achter dat hij al de hele week bezig is geweest om dezelfde zinnen die hij in het engels kan (hello, how are you, my name is..) ook in het Nederlands te kunnen uitspreken. De begeleider heeft de betekenissen van Hebreeuws naar Nederlands opgezocht, daar de uitspraak foenetisch achtergezet en het jongetje komt ons nou bijna dagelijks opzoeken om dezelfde zinnetjes te zeggen. En trots dat hij dan elke keer is joh! Het is echt machtig mooi om te zien :)

Daarnaast is er sinds een paar dagen een soort strijd om ons gaande onder de kinderen. We weten niet precies waarom, maar we zijn een beetje beroemd en alle kinderen willen dat we 's avonds bij hen op de groep eten. Daarom is het nu door de leider van alle kinderen zo geregeld dat we elke twee weken van groep wisselen. Wel een beetje spannend, maar ook super leuk omdat we op die manier echt met alle kinderen contact op kunnen bouwen. Het geeft ons ook echt het gevoel dat we ons doel bereiken en dat het goed is geweest dat we voor langer dan een paar weken naar Neve Michael komen.

En de kans dat we hier nog een tijd mogen blijven wordt met de dag groter. Alle mensen in de keuken zijn enorm blij met ons, omdat we blijkbaar heel hard werken. Dit steken ze dan ook geen moment onder stoelen of banken en dit kreeg ook Hava (de vrijwilligers coordinator) te horen. Op het moment dat wij dus begonnen over het visum, bleek dat Daniel (de keukenchef) daar al hard voor had gepleit en dat zij in principe al om was, zeker gezien de vorderingen met de kinderen. Zij gaat nu dus voor ons bij het bestuur van Neve Michael checken of het mogelijk is dat we nog 4 maanden blijven. Als die instemmen (de kans was volgens Daniel groot), gaat Hava met ons naar alle benodigde ambassades om ons 3-maanden toeristenvisum om te zetten in een 5 maanden vrijwilligersvisum. Dit zou betekenen dat we dan geen reis meer naar Jordanie hoeven te maken, wat gezien de kosten en onze plannen in Israel echt een enorme zegen zou zijn!

We voelen ons hier nog steeds helemaal thuis. De Amerikaanse familie geeft ons een plek buiten Neve Michael waar we ook even ons ei even kwijt kunnen over dingen waar we tegenaanlopen wat betreft de Israelische cultuur. Zij kunnen dan veel uitleggen en dat is erg fijn. Mede hierdoor (en dankzij de zegen van Skype en Facetime) heeft Lianne nog geen moment last gehad van heimwee, iets wat ze normaal al binnen 2 weken had, zelfs als haar ouders mee waren op vakantie.

Zoals altijd willen we dit blog weer afsluiten met wat gebedspunten. We horen hier steeds meer verhalen over de kids waar we mee werken, ze zijn allemaal heftig, weerzinwekkend en soms echt gewoon puur om te huilen. Allereerst willen we vragen of jullie willen bidden voor de kinderen en hun verwerkingsproces. We willen ook vragen of jullie willen bidden om kracht, zodat we op een goede manier met de verhalen en de bijbehorende wonden om kunnen gaan, zowel tegenover de kids als voor onszelf.
Daarnaast willen we gebed vragen voor de slaap van Lianne. Al sinds we hier zijn, slaapt ze niet heel goed en dat wordt de laatste tijd wel wat erger. Gebed voordat we gaan slapen helpt heel goed hebben we al gemerkt en als dat door meerdere mensen gebeurd, slaapt Lianne waarschijnlijk binnenkort als een roosje :)

We hopen dat jullie het nog leuk vinden om alles te lezen! Als jullie een tip of een vraag hebben, mag je die altijd stellen, want wij vinden het mega leuk om ze te beantwoorden!

xx Ramon en Lianne