Week 1

Het is voorbij gevlogen, onze eerste week zit er alweer bijna op! Voldaan van alle indrukken die we hebben opgedaan, willen we nu even de tijd nemen om onze ervaringen met jullie te delen.

Maandag kwamen we hier aan en werden we door Hava kort rondgeleid en voorgesteld aan Rachel, een oudere vrouw die een vervangend leidster was van een van de groepen kinderen. Voor tijdens de maaltijden en voor andere vragen konden we bij haar terecht. We kwamen binnen op de woongroep van de kinderen en vielen van de ene verbazing in de andere. Sowieso is de manier van communicatie hier erg anders (iets dat we onderweg ook al merkten) Israeli's zijn enorm lief, maar kunnen soms dingen nogal fel brengen, waardoor het lijkt alsof ze enorme ruzie hebben, zonder dat dit echt het geval is. Daarnaast leken veel van de kinderen niets te mankeren, een groot gedeelte was gewoon gezellig, vrolijk, puberaal en zoals je van een kind/puber zou verwachten. Ze waren erg nieuwsgierig naar wie en wat we waren en vooral naar hoelang we hier zijn (dat is de standaardvraag voor vrijwilligers). En daar begon de jolijt, alle kinderen van deze groep zijn nog te jong voor het spreken van engels en Rachel sprak alleen Frans. Er was nog een meisje aan het helpen (een zogenaamd legermeisje, leggen we straks uit) en die sprak wel redelijk goed engels. De vragen van de kinderen werden dus door of Rachel of door het legermeisje vertaald, wij antwoordden in Engels of Frans en dan werd dat weer terugvertaald.

Legermeisje is een term voor een vrijwilliger die hier fulltime op de groep werkt. In Israel heeft iedereen vanaf 18 jaar dienstplicht, zowel jongens als meisjes. Er zijn echter Joodse groeperingen die niet toelaten dat meisjes vechten of daarvoor worden opgeleid. Daarom krijgen die meisjes de kans om 1 jaar fulltime vrijwilligerswerk te doen om op die manier alsnog in dienst te zijn van Israel. Vervolgens hebben die meisjes zelf de keuze om dit met een jaar te verlengen. Veel van hen doen dit ook, omdat dat 'eerlijker' is tegenover de andere jongeren die een dienstplicht van 2 of 3 jaar hebben. In Neve Michael werkt er op elke groep 1 of soms 2 van zulke legermeisjes.

Op dinsdag begon het echte verkennen, we werden door Rachel naar onze 'werkplekken' gebracht en daar voorgesteld. Heel typerend, Ramon moest werken bij de klusjesman van Neve Michael en Lianne in de keuken. Ook hier was het handen- en voeten werk om elkaar te begrijpen, maar het was goed te doen. Het werkethos, zo ondervonden we, is hier een 'klein' beetje anders dan in Nederland. We begonnen sochtends om een uur of half 9 en om het half uur werd er gevraagd of we niet moesten rusten of dat we langzamer moesten werken. Rond een uur of 2 zat het er voor ons beiden al weer op en konden we dan gaan ondersteunen op de groep, waar we eigenlijk niet al te veel mochten doen. Sowieso zijn er vaste taken voor de meiden van de groep en daarnaast werden we nog heel erg gezien als gasten. De communicatie met de kinderen ging vandaag al een stuk beter en ze helpen ons met het leren van Hebreeuws, wat best wel goed gaat. We kregen te horen dat de kinderen op Neve Michael de volgende dag naar Superland zouden gaan. Het is namelijk zo dat de kinderen die er nu nog zijn, een te slechte thuissituatie hebben om in de vakantie thuis te zijn. Daarom worden er voor hun extra activiteiten georganiseerd. Meteen werd er door de kinderen aan ons gevraagd of wij ook mee gingen. En dat was zo!

De volgende dag vertrokken we dus redelijk op tijd naar Superland, het enige pretpark in Israel en daarmee meteen het uitje van het jaar. We kregen een van de kinderen toegewezen, die erg veel behoefte heeft aan individuele aandacht, omdat hij in grote groepen dichtklapt en de meest aparte dingen doet. Toen we na ongeveer drie kwartier rijden bij Superland aankwamen en iedereen uitgestapt waren, merkten wij voor de eerste keer wat van het conflict dat er gaan de is in en rond Israel. Het bleek vandaag ook Superland-dag te zijn voor veel Arabische kinderen. Op zich geen probleem natuurlijk, hartstikke fijn voor die kinderen, maar de verhouding was 40 bussen met Arabische kinderen tegenover 2 bussen (die van ons) met Israelische kids. Meteen zagen we beiden iets omslaan in de kinderen die tot nu toe heel normaal leken. Er kwam iets van paniek/angst in hun houding en hun ogen. Er leek een hek van prikkeldraad om de groep Israelische kids heen te staan, want er kwam geen enkel Arabisch kind dichter dan 2,5 meter in de buurt. Veel van 'onze' kinderen werden uitgelachen vanwege hun keppeltje enzo. De leiders vertelden ons dat het niet veilig was om het park in te gaan. Niet omdat de arabische kinderen of de israelische kinderen zo aggressief waren, maar omdat een woord soms al genoeg kon zijn voor een ruzie en dat deze kinderen dat niet aan konden, omdat ze veiligheid nodig hadden. Iedereen dus weer terug de bus in, geen Superland vandaag. Toen we ongeveer een half uur hadden gereden, zette de buschauffeur de bus langs de kant. De directeur van Neve Michael had blijkbaar wat telefoontjes gepleegd en liet weten dat we gewoon naar Superland konden gaan, omdat het veilig genoeg was (we weten niet waarom). Dat was het moment dat de buschauffeur in opstand kwam, hij vond het niet verstandig en wilde niet meer verder rijden. Uiteindelijk na ongeveer een kwartier kwam de bus toch weer in beweging en gingen we terug naar Superland, waar we nog een hartstikke leuke middag hebben gehad. In het park merkten we ook voor de eerste keer de enorme attentie van iedereen op mogelijk gevaar. Er stond een sporttas, zonder eigenaar op het veld en niemand wist van wie die tas was. Er werd wat rondgevraagd en toen niemand het bleek te weten, werd het veld eigenlijk zo snel mogelijk leeggehaald. Waarschijnlijk angst voor een bom ofzo. Bijzondere dag was dat, woensdag. De relatie met de kinderen is door deze dag enorm verbeterd. Tijdens de busreis (die nu behoorlijk lang duurde) hebben we veel gekletst, gelachen en geleerd, waardoor er een band begon te ontstaan. Toen we terugkwamen was 'ons' legermeisje naar huis, haar termijn van 2 jaar zat erop.

Donderdag was een redelijk 'standaard' dag, sochtends werken bij onze werkplekken, smiddags eten en verder werken, daarna 'rusten' en toen tot 's avonds 9 uur op de groep om te ondersteunen. We hadden een nieuw legermeisje, die gelukkig ook een beetje engels spreekt. Ze is nu net begonnen met haar tweede jaar bij Neve Michael.

Vrijdag en zaterdag stonden in het teken van de Shabbat. Officieel begint Shabbat pas op vrijdagavond, maar ook vrijdag overdag is er al niet heel veel meer te doen. Lianne hoefde maar iets van een uurtje te werken in de keuken en Ramon hoefde helemaal niet te werken. Rachel stond de hele dag in de keuken om allerlei lekkere dingen te maken. Vlak voor Shabbat begon, kwam er leven in Neve Michael. Iedereen ging zich wassen en mooi maken voor de opening van de Shabbat in de Synagoge. Het was niet alleen onze eerste Shabbat, maar ook onze eerste keer in een Synagoge. Het was heel bijzonder om dit mee te maken en we werden meteen al door een Joods stel uitgenodigd om de volgende opening van Shabbat bij hen thuis te vieren. Na de Synagoge gingen we terug naar de groep waar de Shabbat met wijn en brood (gedipt in zout) officieel werd geopend. Redelijk snel daar na ging iedereen naar bed. Zaterdagochtend was er weer een Synagoge dienst, waar we heen gingen. Daar werden we door een amerikaans stel uitgenodigd om de volgende zaterdag Shabbat bij hen te vieren. Heel gastvrij die Israeli's :) Op Shabbat zijn alle vormen van beeldscherm verboden; geen tv, geen telefoon, geen computer. Op een van de groepen was er een leider ziek, dus wij hebben daar geholpen tijdens de middagmaaltijd en daarna gepraat met het legermeisje van die groep. Daar kwamen we achter een aantal verhalen van de kinderen uit onze groep, waar we best wel van schrokken. We kwamen er achter dat het heel erg belangrijk is om deze verhalen te hebben om goed met de kinderen om te gaan en zijn daarom ook van plan om met Hava te gaan praten of wij in ieder geval de verhalen van de kinderen van onze groep mogen horen.

Zondag is hier een normale werkdag en daarom hebben we vandaag ook gewoon gewerkt. Om een uur of drie kwam er een soort animatieteam, dat was gesponsord door een amerikaans echtpaar. Er was popcorn, suikerspin en allerlei spelletjes. De kinderen vonden het geweldig en ze hebben veel gelachen. Op dit moment zijn we een uurtje vrij en straks gaan we weer tot vanavond naar de groep om daar te ondersteunen.

We voelen ons hier heel erg thuis en kunnen niet goed genoeg onder woorden brengen hoe het hier is. Daarvoor zouden jullie echt zelf hier heen moeten komen ;) Je bent van harte welkom!

Tot de volgende blog!
Lehitraoth!

Ramon en Lianne