And so it begins ...

Op zondagmorgen 10 augustus 2014 was het zover, de dag waarop onze ongelofelijke reis begon. De koffers hadden we de dag ervoor al met veel passen en meten ingepakt en nadat we ze in de auto hadden geladen, konden we op weg naar het vliegveld: Charleroi.

Daar aangekomen moesten we onze koffers inchecken, het was echt op de kilo af goed; een onderbroek meer en we moesten meer betalen (meevaller 1!). Om kwart voor 1 moesten we dan echt afscheid nemen van ons afscheidscomite. Het deed best wel een beetje zeer en het was even goed slikken. Meevaller 2, we gingen zonder rare piepjes en biepjes door de douane en de paspoort controle heen.

Toen begon het wachten. De gate zou om 13.25 opengaan, maar om 13.18 was er nog geen vliegtuig te bekennen. Sterker nog. Om 13.57 was er ook nog geen vliegtuig. En dat terwijl we om 13.55 zouden opstijgen. Minor setback, maar uiteindelijk een uurtje later dan gepland, vertrok ons vliegtuig dan echt richting de eerste stop: Istanbul. Een gelukje bij een ongelukje: officieel hadden we een 'gewoon' plek aan het gangpad, maar omdat de vlucht niet vol was en een beetje brutaal waren, zaten we uiteindelijk op de veel beenruimte plaatsen bij het raam!

Eenmaal in Turkije aangekomen, was het nog best spannend bij de douane, maar we waren gelukkig redelijk snel door alle controles heen en in ons hotel! En dat was poepieluxe!! Een kingsize bed, uitzicht op Istanbul en een lekkere ruime (bad)kamer. Lekker slapen dus, want om 6 uur ging de wekker weer voor deel 2 van onze reis, Tel Aviv.

De controles gingen allemaal super soepel en ons vliegtuig was deze keer helemaal op tijd. Ook nu hadden we weer 'normale' stoelen aan het gangpad, maar de steward keek naar onze benen en zei dat we na het opstijgen vooraan mochten komen zitten! Dit waren voor ons echt van die kleine dingetjes waardoor we ons echt wel gezegend voelden.

Toen we eenmaal op Tel Aviv waren, begon het wachten. Eerst in de rij van paspoortcontrole, toen moesten we (zonder paspoort dus) naar een soort van hokje, om daar te wachten. Het wachten duurde erg lang en ze stelden best wat pittige vragen, maar uiteindelijk konden ook wij met ons paspoort en ons visum door de douane heen. En toen: geld pinnen, nieuwe simkaartjes en naar de trein. De simkaartjes waren meteen mega duur, maar we hopen dat we er niet heel veel gebruik van hoeven maken.

De treinen hier zijn super luxe, stil en zitten erg lekker. Heel de weg hebben we onze ogen uitgekeken door de ramen, wat een mooi land is Israel! Op station Binyamina werden we opgehaald door Hava, de leidster van Neve Michael en ons contactpersoon hier in Israel. Zij bracht ons naar Neve Michael waar we ons thuis voor (hopelijk) de komende vijf maanden voor het eerst te zien kregen.

En dat huis is super mooi! Het terrein is mega groot, echt net een dorp. We hebben ons eigen gebouw, wat op dit moment voor ons alleen is. Komen er andere gasten of vrijwilligers, zijn daar nog genoeg kamers voor vrij. Het gebouw is oud en in Nederlandse termen erg aan renovatie toe, maar dat is blijkbaar net gebeurd, dus we zijn dankbaar. Ultiem is de nieuwe, 200e hands airco, die sinds kort in elke kamer van het huis is. Met 33 graden en een hoge luchtvochtigheid geen overbodige luxe.

De komende twee weken is het nog vakantie voor de jongeren hier. Dat betekent dat er minder kinderen zijn en minder activiteiten zoals school enzo om ze klaar te maken en voor ons om bij te helpen. Dit zorgt ervoor dat we een beetje rustig kunnen beginnen en acclimatiseren, dus dat is erg fijn. Hava is een super lieve vrouw die aangaf dat we ons vrij moeten voelen om de rest van Israel te zien!

Dit was het voor nu, we houden jullie op de hoogte. We hebben jullie gebed hard nodig, want vooral de taal kan wel wat moeilijkheden opleveren. Daarnaast zijn onze financien niet helemaal eindeloos en is het hier best duur, dus daar gebed voor zou ook prettig zijn!

Liefs
Ramon en Lianne